مدح و منقبت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام
آئـیــنــۀ تـمـام نـمــایِ خــدا عــلـی‌سـت نقـشی که زد رقـم، قـلـمِ ابتدا، علی‌ست دسـتِ خـدا، زبـان خـدا، صـورت خـدا در بـنـدگـیـش، بـنـدۀ بی‌انـتـهـا علی‌ست جان رسـول و لحـم رسول و دم رسول شیـر خـدا و شیر رسـولِ خـدا علی‌ست بعد از نـبـی به هر زن و مرد مـؤمـنی مولا علی، امام عـلی، مـقـتـدا علی‌ست ذکر عـلـی به وقت دعـا یا محـمد است ذکر نـبـی به درگه معـبـود یا عـلی‌ست مـولایِ دیگـران، دگـری بود و دیگری یا رب گواه باش که مولایِ ما علی‌ست زیـبـاتـریـن دعـا بـه لـب شـیـعـۀ عـلـی یا مصطـفی محـمدُ یا مرتضی علی‌ست دانـید جای شیـعه به روز جزا کجاست سوگند می‌خورم به خدا هر کجا علی‌ست نفس رسول، آنکه به جای رسول خفت تا جان کند به راهِ پیامـبر فـدا، علی‌ست دشـمن به دشـمـنی خود اقـرار می‌کـنـد مردی که داشت بازویِ خیبرگشا علی‌ست بـــســم اللَه کـــتــابِ خــداونــدگـــار را هرکس که با علی‌ست بداند که "با" علی‌ست چشم خدا، قـسیم جحیم و جنان به حشر دست خدا و لنگر ارض و سما علی‌ست تنزیل و نور و مریم و طاها و مؤمنون یاسین و توبه و زُمر و هل‌اتی علی‌ست گـفـتـم دعـا کـنم که نـگـاهی به ما کـنـد دیدم که استجابت و ذکر و دعا علی‌ست بر حـشـر چون لـوایِ خـدا سـایه افکـند گردد عیان به خلق که صاحب لوا علی‌ست آن بـت‌شکـن کـه در حـرم ذاتِ کـبـریـا بگذاشت جایِ دست خداوند پا علی‌ست در « انّــمــا ولـیـکـمُ الله » ســیــر کـن تا بنـگـری ولی دگـرانـند، یا عـلی‌ست؟ روزِ غـدیـر گـفت نـبـی در غـدیـر خـم یا رب تو باش ناصر هرکس که با علی‌ست آن کس که از ولادت خود تا شـهـادتش یک لحظه دل نداد به دست هوا علی‌ست این قول شافعی‌ست که در شعر ناب خود گفتا مرا علی‌ست خدا، یا خدا علی‌ست؟ میثم! هنوز صوت پیامبر رسد به گوش فـریـاد می‌زنـد که امـام شـما عـلـی‌ست |